Beste collega’s, dank jullie voor jullie inbreng. Zal proberen jullie vragen mbt de achtergrond duidelijker te maken.
De operateur van de laatste operatie is dr. van der Zwaal, de LD transpositie door dr. van der Zwaal en dr Swen (focuskliniek Bronovo). De fysiotherapeutische behandeling van de LD transpositie heeft dus bij een andere praktijk plaatsgevonden. Wat ik begreep van de patient is dat hij na ongeveer 6 weken de oefenzaal in moest om oefeningen te gaan doen. Hij is kort daarna op eigen initiatief maar gestopt. Heeft een jaar ongeveer daarna deze prothese gekregen. De keuze voor deze prothese is gevallen vanwege de LD transpositie. Volgens de arts geeft de verplaatsing genoeg stabiliteit aan de prothese (verhaal van de patient, ga ik zeker nog even navragen).
Voor wat betreft de fascie losmaken vraag ik me af of dit niet nog meer klachten zou gaan veroorzaken, ik kan me voorstellen dat de boel hierdoor overeind blijft. Bovendien heeft de behandeling na de prothese al bestaan uit triggerpointbehandeling en losmaken en dat gaf alleen maar meer (pijn)klachten.
Ik denk dat de deltoideus inderdaad eerder een strain is dan hypertonie.
Opvallend is dat de pijnscheuten in de meeste gevallen ontstaan door flexie/endorotatie icm weerstand (ook heel lichte), zoals iets verschuiven/verplaatsen. De pijnlocatie wordt dan vaak gegeven in het distale deel (onder de aanhechting van de deltoideus) soms icm het ulnaire gebied van de hand. Heeft iemand hier een verklaring voor?
Kwaliteit van de m subscapularis ga ik nog navragen bij de orthopeed. Tevens de rol van de m. pectoralis ben ik nog in kaart aan het brengen.
Op dit moment ben ik nu met hem een maandje bezig. Ik heb in eerste instantie geadviseerd om de sling weer meer te gaan dragen. Het gewicht van de arm van de schouder afhalen. Na wat dingetjes te hebben uitgeprobeerd bleek dat in een pijnvrije houding actief de kop in de kom plaatsen (later in combinatie met het proberen een aktieve abductie te maken) tot nu toe het meeste effect heeft. Effect in de zin van minder pijn. Duurde een pijnscheut eerst nog 3 uur, nu nog maar hooguit een half uur. Deze week was er zelfs een “pijnvrije” dag (NPRS 2). De strain is dan ook een stuk verminderd. Ik denk ook dat de therapie zich in eerste instantie richt op het verminderen van de pijn, want die was voor hem het meest beperkende. Vanuit daar moeten we gaan kijken hoe we de functie kunnen gaan verbeteren.
Mochten jullie nog suggesties hebben dan hoor ik het graag.
gr. Mariska
